Heshtja Meloniane dhe realiteti i Shqipërisë së Edi Ramës!

Nga Alba KEPI

Në prag të samitit evropian të 26-27 qershorit 2025, kryeministrja italiane Giorgia Meloni i përforcoi edhe njëherë deklaratat e saj në mbështetje të procesit të zgjerimit të Bashkimit Evropian drejt Ballkanit Perëndimor. Në sallën parlamentare, me ton solemn dhe fjalë të përzgjedhura, ajo u shpreh:

“Ballkani Perëndimor nuk ndodhet në kufijtë e Europës. Ai është në zemrën e saj – urë mes Lindjes dhe Perëndimit, mes atyre që Shën Gjon Pali II i quante ‘dy mushkëritë’ e kontinentit.”

Fjalë të mëdha, me referenca kulturore e shpirtërore, që godasin emocionalisht dhe mbështesin një vizion identitar për Europën. Por pas kësaj retorike elegante fshihet një heshtje po aq e zhurmshme: ajo ndaj realitetit politik në Shqipëri.

Heshtja strategjike- Meloni e ka bërë një zgjedhje të qartë politike – të mos shqetësojë aleatin që i sjell përfitime konkrete.

Shqipëria e Edi Ramës nuk përfaqëson sot një demokraci funksionale sipas standardeve evropiane.

Raportet e organizatave ndërkombëtare flasin për korrupsion të përhapur, përqendrim të pushtetit në duart e pak njerëzve, kontroll të medias dhe presion sistematik ndaj opozitës. Zgjedhjet vendore të 11 majit 2025 vetëm e konfirmuan këtë gjendje: raportime për blerje votash, intimidim ndaj qytetarëve, shpërdorim të fondeve publike për qëllime elektorale dhe mungesë totale të balancës mediatike.

Megjithatë, nga Italia – asnjë reagim.

Asnjë kritikë nga Meloni ndaj këtyre praktikave që bien ndesh me çdo parim demokratik që Bashkimi Evropian pretendon të mbrojë.

Kjo heshtje nuk është një neglizhencë. Është një strategji.

Meloni e ka bërë një zgjedhje të qartë politike – të mos shqetësojë aleatin që i sjell përfitime konkrete. Në thelb, kjo heshtje shërben për:

Sigurimin e marrëveshjeve për emigracionin: Qendrat e pritjes për emigrantët në territorin shqiptar janë një gur themeli në narrativën e Melonit për kontrollin e kufijve. Çdo kritikë ndaj qeverisë Rama do të rrezikonte këtë marrëveshje delikate.

Forcimin e ndikimit italian në Ballkan: Në një kohë kur Rusia dhe Kina përpiqen të zgjerojnë praninë e tyre në rajon, Italia kërkon të pozicionohet si lojtari kryesor në Ballkanin Perëndimor. Një Shqipëri “miqësore” është çelësi për këtë.

Ndërtimin e imazhit si lider “ndërmjetëse”: Meloni kërkon të projektojë veten si një udhëheqëse që ndërton ura, jo që prish aleanca. Kritikimi i një partneri strategjik si Shqipëria do të cenonte këtë imazh.

Demokracia një detaj i negociueshëm

Në retorikën e Melonit, integrimi i Ballkanit nuk është një proces teknik që kërkon përmbushjen e kritereve të Kopenhagës, por një “kthim në shtëpi” kulturor. Por kur përqafimi ndaj identitetit vjen në dëm të standardeve demokratike, atëherë kemi një problem serioz: demokracia bëhet një detaj i negociueshëm.

Në këtë vizion, Shqipëria paraqitet si një vend vëlla për shkak të historisë, fesë dhe lidhjeve kulturore – edhe pse institucionet e saj janë të brishta dhe shoqëria civile e margjinalizuar. Për opozitën shqiptare, për gazetarët e pavarur, për qytetarët që kërkojnë zgjedhje të ndershme – ky “vëllazërim” i shndërrohet në një mur heshtjeje.

Europa me dy standarde

Ndryshe nga Meloni, liderë të tjerë evropianë – si Olaf Scholz, Ursula von der Leyen apo Emmanuel Macron – kanë mbajtur qëndrime më të balancuara. Ata e mbështesin zgjerimin, por gjithmonë me kushte. Riformimi i drejtësisë, lufta ndaj korrupsionit, respektimi i të drejtave të njeriut – këto nuk mund të anashkalohen në emër të aleancave gjeopolitike.
Përndryshe, rrezikojmë të ndërtojmë një Europë me dy standarde: të ashpër me armiqtë, të butë me miqtë. Dhe në këtë rast, siç do të thoshte edhe Papa që Meloni citon aq shpesh, një kontinent nuk mund të marrë frymë siç duhet, nëse njëra mushkëri është e sëmurë – dhe tjetra bën sikur nuk e ndien.

Korrupsioni, pastrimi i parave dhe presionet autoritare nuk ekzistojnë në fjalimet zyrtare italiane. Por ato janë aty — të dukshme, të dokumentuara dhe gjithnjë e më të normalizuara. Dhe ndërsa Italia zgjedh të heshtë, ajo jo vetëm që legjitimon devijimin demokratik, por bëhet pjesë e tij. Sepse heshtja politike, kur është e qëllimshme, është gjithmonë një formë e bashkëpunimit.