Gazeta RD
Nga Iva V.GRILLO
Në oborrin e Teatrit Kombëtar kishte disa pemë të bukura, të larta e hijerënda.
Ishin mbjellë në kujtim të korifenjve të teatrit shqiptar.
Edhe ato u ekzekutuan pa mëshirë nga barbarët me pushtet që shembën godinën e Teatrit Kombëtar duke nëpërkëmbur artin, artistët, qytetarët dhe krenarinë kombëtare.
Më poshtë një poezi-elegji e mrekullueshme shkruar nga i madhi Robert Shvarc për një nga korifenjtë e Teatrit shqiptar, të paharruarin Prokop Mima.
Elegji për artistin…elegji për Teatrin…
Nga Robert Shvarc
NJË BREDH NË OBORRIN E TEATRIT KOMBËTAR
(rekuiem për Prokop Mimën)
Tërë jetën tënde,
tërë jetën tënde sa të gjatë
e aq të shkurtër, kunat,
mbete një bredh, diku në të acartin veri,
një bredh i fortë,
i drejtë si qiri,
duke ëndërruar një tjetër fat –
ndoshta atë palmën e vendeve të nxehta,
ndoshta atë qiellin mesdhetar,
atë diellin tonë, atë diellin tënd
nën të cilin nuk donin
të na linin vend!…
Dhe tani, që nuk je më,
tani që të vdiqën para kohe
dhe dërrasat e skenës tënde aq të dashur
t’i kthyen në dërrasa qivuri –
tani një shpirt fisnik
të shkuli nga harrimi
e nga mosmirënjohja
e nga cmira
e nga dhunimi
dhe të përjetësoi sërishmi
në një bredh,
sipas ritit të shenjtë të romakëve të lashtë
dhe të hebrenjve të sotëm!
Aty je përsëri, kunat,
pranë skenës tënde,
pranë fjalës tënde të kristaltë
të gjuhës sonë burrërore,
pranë luleve të tua që ishin
e jotja e madhja dashuri, pranë jetës tënde,
mes shokëve të tu!
Aty je përsëri,
i thjeshtë e pa babëzi
titujsh e kurorash –
dhe do të bëhesh
një bredh shtatlartë i drejtë,
siç ishe në jetë.
