Gazeta RD
Nga Nikola KEDHI
28 Nëntori nuk është thjesht një datë në kalendar. Është një nyje e historisë sonë, ku koha sikur kthehet disa herë: nga ngritja e flamurit nga Gjergj Kastriotit në Krujë, te shpallja e Pavarësisë në Vlorë, apo çlirimi i Shqipërisë.
28 Nëntori i Pavarësisë është momenti historik kur një grusht burrash në Vlorë, të pasur në besim e guxim, vendosën ta ngrinin flamurin mbi një vend gati të rrënuar, të copëtuar, nën kërcënimin e ndarjes përfundimtare. Ismail Qemali, Isa Boletini dhe patriotët e kohës nuk patën garanci suksesi, nuk patën luksin e sigurisë. Patën vetëm një bindje të palëkundur se shqiptarët, sado të shpërndarë, mund të bëhen sërish një komb kur besojnë në vetvete.
Ne sot kujtojmë me nderim aktin vendimtar të ngritjes së flamurit në Krujë nga Gjergj Kastrioti, i cili shënjoi fillesat e formalizimit të një kombi shqiptar, ngritjen e flamurit në Vlorë nga Ismail Qemali dhe Çlirimin e vendit nga nazi – fashizmi, një fitore e cila fatkeqësisht u pasua nga një robëri tjetër: pushtimi komunist. Në çdo epokë, ngjyrat e pushtuesit kanë ndryshuar, por prova për shqiptarët ka qenë e njëjtë: dorëzim apo qëndresë e ringritje?
Historia jonë nuk ka qenë histori rehatie, por qëndrese. Kur perandoritë janë shembur, kur komunizmi u duk i përjetshëm, kur mërgimi boshatisi fshatra e qytete, një gjë nuk u rrëzua kurrë: instinkti i shqiptarëve për të mos u dorëzuar. Ne kemi kaluar net më të errëta se kjo e sotmja, varfëri më të madhe, shtypje më të egër, padrejtësi më të rënda, dhe prapë kemi ditur të ringrihemi. Ky nuk është vetëm një fakt historik; është ADN-ja jonë patriotike, politike dhe morale.
Sot Shqipëria po përballet me një tjetër sprovë. Vendi po shpopullohet me ritme të frikshme, familjet po tkurren, të rinjtë po ikin, besimi te shteti dhe politika është në pikën më të ulët. Njerëzit e ndershëm kanë përherë e më shumë ndjesinë se punojnë më shumë, marrin më pak dhe dëgjohen më rrallë. Ky pesimizëm nuk është i paarsyeshëm, por nuk ka përse të pranohet si fati ynë i përhershëm.
Pikërisht ndaj na duhet të kujtojmë domethënien e vërtetë të 28 Nëntorit. Flamuri i ngritur në Vlorë nuk ishte trofe i një fitoreje të lehtë, por një akt i pastër vullneti: një komb i vogël që i thotë botës “Ne nuk dorëzohemi, ne nuk zhdukemi”. Nga Ismail Qemali te Shqipëria e së nesërmes, mesazhi është i njëjtë: kombet nuk i shpëton askush nga jashtë, nëse nuk vendosin vetë të shpëtojnë veten nga brenda. Liria nuk është dhuratë që merret një herë e mbaron; ajo është detyrë e përditshme.
Nga Qëndresa në Ringritje, kjo është sfida jonë sot. Qëndresa na ka mbajtur gjallë; tani na duhet ringritja që na çon përpara. Ringritja nuk është slogan, as foto në rrjete sociale. Ajo është drejtësi për ata që janë lënë pas, shtet për qytetarin e zakonshëm, ekonomi që shpërblen punën dhe jo klientelizmin, një Shqipëri ku qytetarët tanë nuk ëndërrojnë vetëm ikjen. Është guxim për të thënë të vërtetën kur është e pakëndshme, këmbëngulje për të mos pranuar gënjeshtrën si normalitet, vizion për t’u dhënë brezave një vend ku duan të ndërtojnë jetën.
Edhe për ne demokratët, kjo ditë është një pasqyrë e rreptë. Nëse brezi i Ismail Qemalit guxoi të shpallte pavarësinë në kushte gati të pamundura, ne nuk kemi asnjë të drejtë të fshihemi pas zhgënjimeve, sfidave, padrejtësive, ankesave, gabimeve apo plagëve tona të brendshme. Ringritja e Shqipërisë kërkon domosdoshmërisht ringritjen e demokratëve: më të ndershëm në sjellje e veprim, më të bashkuar në qëllim, më afër njerëzve në jetën e përditshme, më të qartë në parimet që mbrojmë. Opozita nuk është vetëm numër; është gjendje shpirti, është refuzim me përbuzje i pazareve, është gatishmëri për të paguar çmimin e ndryshimit.
Presidenti Reagan thoshte se liria është vetëm një brez larg zhdukjes, nëse nuk e mbrojmë dhe nuk ua përcjellim brezave të tjerë. Ai e quante Amerikën “qyteti i shndritshëm mbi kodër”, jo sepse ishte e përsosur, por sepse përpiqej përherë të bëhej më e drejtë, më e lirë, më humane. Edhe Shqipëria mund të jetë “qyteti ynë i shndritshëm mbi kodër” në Ballkan, jo sepse nuk ka probleme, por sepse refuzon t’i pranojë padrejtësinë, korrupsionin, narkoshtetin dhe shpopullimin si mënyrë jetese.
28 Nëntori na kujton se kombet nuk maten me madhësinë e territorit, por me madhësinë e karakterit. Shqiptarët kanë ditur të qëndrojnë kur të tjerët i donin të zhdukur. Tani është koha të tregojmë se dimë edhe të ringrihemi kur të tjerët na duan të dorëzuar. Shqipëria nuk është thjesht vend; është amanet, nga ata që ngritën flamurin dje, për ata që do ta mbajnë nesër.
E ardhmja nuk u takon atyre që frikësohen, por atyre që guxojnë, besojnë, punojnë dhe këmbëngulin. Nga qëndresa e të parëve tanë te ringritja e brezit tonë, ky është premtimi që duhet t’i bëjmë Shqipërisë në këtë 28 Nëntor: se nuk do të lejojmë që vendi për të cilin u derdh aq shumë mund, sakrificë dhe gjak, të kthehet në një tokë të boshatisur, por në një Atdhe ku ia vlen të jetosh, të punosh dhe të krijosh familje.
Zoti e bekoftë Shqipërinë e Shqiptarët!
Lavdi Patriotëve të Vërtetë të Kombit!
