Kriza e progresizmit

Ajo që po shohim është rezultati i përplasjes mes dy formave të brendshme të teknokapitalizmit. Një përplasje që zbulon të gjitha kontradiktat e sistemit tonë socio-ekonomik dhe që flet për një përçarje sociale që nuk lind sot dhe që shfaqet gjithnjë e më shpesh në reagimet elektorale në Shtetet e Bashkuara dhe si në Europë.

Progresistët amerikanë kanë bërë gabimin fatal duke ofruar përgjigje estetike për problemet ekzistenciale. Ata besonin se mjaftonte të rrethoheshe nga yje, të ofroje buzëqeshje dhe stil, që mjaftonte të ndiheshe më “cool”, më inteligjent, me më shumë gusto, më pak pa finesë se kundërshtari. Ata kanë vënë bast për autoevidencën e vrazhdësisë së të tjerëve, pa kuptuar se vendi i vërtetë përbëhet nga njerëz me një lodhje të madhe, ekonomike dhe kulturore.

Kjo sëmundje e dyfishtë ka krijuar terren pjellor ku dezinformimi, në mënyrë paradoksale, ka përfunduar duke zbuluar një të vërtetë themelore përmes gënjeshtrës: ekzistencën e një elite progresiste që ndien një neveri të brendshme për njerëzit e zakonshëm, një neveri që përpiqet ta fshehë nën shtresat e shkëlqimit dhe retorikës gjithëpërfshirëse.

Njerëzit perceptojnë se vazhdimisht mashtrohen. Një perceptim mbi të cilin mbështetet dezinformimi populist. Dhe mashtrimi qëndron pikërisht në këtë rimeso progresive që propozon magjepsjen si përgjigje ndaj pasigurisë – si ekonomike ashtu edhe identitare.

Në këtë skenar, triumfi i vrazhdësisë së qartë mbi përsosjen hipokrite nuk është një fitore ideologjike, por një dështim sistematik: është paaftësia për të ndërtuar një alternativë që mund të jetë e sinqertë në njohjen e sëmundjes së përhapur pa e shfrytëzuar atë dhe mungesën e vullnetit për të ndryshuar binar, për të propozuar zgjidhje alternative ndaj kapitalizmit pa u fshehur pas velit të epërsisë kulturore.

Sfida tani është të ndërtohet një përgjigje politike që nuk bie as në estetizimin hipokrit të problemeve dhe as në shfrytëzimin e tyre populist. Si të rilidhësh diskursin progresiv me nevojat reale – materiale dhe ekzistenciale – të njerëzve?

Të vetëdijshëm se, ndoshta, tashmë nuk ka më kohë. /Tlon – Syri.net