Në shtëpinë e Blues-ve në Çikago…

Nga Visar ZHITI

DY VËLLEZËRIT BELUSHI, AKTORË…
– i vdekuri dhe i gjalli –

Kur morëm kthesën në River North, në lagjen muzikore, të njohur për jetën e natës dhe artin, ndërkaq ishte mesditë dhe nisi një shi i butë vere si emocionet. Po shkonim në “House of Blues Chicago”, që të takoja dy vëllezërit Belushi, John dhe Jim, të famshëm dhe hollywoodianë. I madhi s’është më, iku 33 vjeçar nga kjo jetë, në 1982, shkak: mbidozë droge, (atëhere unë isha në burg), ndërsa vëllai i vogël tani është 70 vjeç, aktiv, nën drogën e artit, mund të themi. Që të dy manekinë.

Se dhe unë, duke qenë djalë aktori i një estrade në një provincë larg në atdhe, ruaja ende një dobësi për dy aktorët-vëllezër të komedisë amerikane, aq më tepër që i kam dhe bashkatdhetarë, janë me origjinë nga Korça jonë.

“House of Blues” – gjithë ngjyra me atë dizajnin e veçantë, mjedisin artistik, me pikturat murale e dekorimet, të frymëzuara nga kultura e blues-it dhe e artit popullor. Sa të bukura janë këtu dhe lidhjet me vëllezërit Belushi, veçmas me John-in dhe filmin famos të tij, “The Blues Brothers”, – një kult klasik me performanca të shumta muzikore, ku dy personazhet kryesorë përpiqen të mbledhin fonde për të shpëtuar një jetimore duke organizuar një koncert të madh. E gëzuar dhe e trishtë! Një buzagaz të tillë sikur patëm dhe ne, teksa rrinim përballë dy vëllezërve.

U ula në karrigen mes tyre. Cili është i vdekuri dhe cili i gjalli?

Të gjithë kemi vellezër apo miq si vëllezër dhe shpesh të gjallët janë më të vdekur dhe të vdekurit më të gjallë…

Jim Belushin e prisnim të vinte në festën e 100 vjetorit të shoqatës së Qytezës së tij, por s’erdhi dot kétë radhë, dërgoi një përshëndetje. Mbase ka qenë i zenë me televizionin a ndonjë film. Ai është i njohur për rolin e tij kryesor në komedinë televizive “According to Jim”, e cila u transmetua nga viti 2001 deri në 2009. Mbase do të vazhdojë…

Kur Jimi vizitoi Shqipërinë, shkoi te shtëpia e vjetër e të atit dhe kërkoi që ta linin vetëm, ai e di se ç’tha me vete mes mureve të kujtimeve. Në një televizioni gjerman tha se kudo si në pasqyrë kishte parë veten e vet, ngjanin si mua të gjithë.

Po unë në pasqyrat këtu a do të shoh Jim-in, po John-in? Vëllezërit Belushi më shfaqeshin kudo, dhe i gjalli dhe i vdekuri.

– Shiko këpucët në tavan?

– Çfarë? – thashë i habitur, – nuk janë shandanë?

– Jo, këpucë të ngjitura, të aktorëve që kanë shkëlqyer në skenën këtu…

– Dhe këpucët shkëlqekan, – thashë.

– Ja, dhe “Këpuca e aktorit” të romanit tënd, – dëgjova prapë dhe buzëqesha me shakanë e këndëshme.

Dhe po fantazoja t’i hiqja këpucët e mia, t’i ngjisja mureve dhe të dilnim zbathur rrugëve të Chicago-s, të shëtisnim nën shiun e butë, që vazhdonte të rigonte si emocionet e qytetit të madh…
V.

About Redaksia

Check Also

Vilhelme Vranari, rrugëtimi letrar dhe publicistik…

INTERVISTË ME SHKRIMTAREN SHUMËDIMENSIONALE VILHELME VRANA HAXHIRAJ (VI) EKSKLUZIVE NGA GËZIM MARKU Në këtë pjesë përmbyllëse të …