Gazeta RD
Nga Redin HAFIZI
Kjo datë do të mbetet si fillimi, do të mbetet si Gjeneza në librin e shenjtë dhe studentët do të jenë gjithnjë njerëzit e parë që kërkuan jetën, kërkuan lirinë, kërkuan demokracinë. Studentët janë populli biblik Nephilim. Pra gjithçka nisi në 8 Dhjetor 1990. Populli i Lirisë u ngrit në protestë kundër regjimit, kundër Egjyptit që po u dhunonte shpirtrat, kundër Faraonëve që po na shkatërronin të shkuarën, po na dhunonin të tashmen dhe po na mohonin të ardhmen. Wow! Duket si një realitet i rivendosur në Shqipëri tani. Regjimi i Edi Ramës është diktatura e rivendosur e kriminelëve Ramiz Alia dhe Gramoz Ruçi. Sot Shqiptarët vuajnë njësoj nën një doktaturë socialiste.
I vetmi ndryshim është se socializmi demokratik ka më shumë ngjyra të ndezura dhe më shumë kllounë në qeverrisje. Ne u ngritëm në 8 Dhjetor kundër sistemit, ne u ngritëm që të mos përsëritej e shkuara dhe ne shkuam deri në vetëflijim në shkurt 1991, por ne u dhunuam për kërkesat tona. Shumë studentë u larguan atëherë nga Shqipëria, pasi nuk e panë veten në politikën që po lindte pas 2 Prillit 1991. Ishte një politikë që u gjenerua nga dhuna e komunistëve në tërheqje e sipër. Ishte masakra që komunistët zhdukën idealet e dhjetorit, ishte masakra që përgatiti rikthimin e socializmit në 2013 përmes një masakre sërish që komunistët organizuan në 21 Janar 2011. Komunistët sipas kriminelit Gramoz Ruçi e marrin pushtetin vetëm me gjak dhe kjo është provuar në 1997 dhe 2011.
Kjo datë ishte rivendosja e frikës. U tentua në 1997, por pa sukses, por në 21 Janar 2011 u pa diçka e veçantë në mesnatë kur George Soros i shkruan sekretares Clinton se Shqiptarët duhej të riktheheshin nën diktaturën e partisë që e luftuan në 1990-1991. Kjo ishte tradhëtia ndaj shpirtit të studentëve që ishin të dashuruar me Amerikën. Unë një ndër ata nuk e fsheha dot dashurinë për Ambasadoren Amerikane herën e parë që e takova në janar 1998, në Ministrinë e Punës dhe Çështjeve Sociale ku unë punoja si zëdhënës shtypi. Mariza Lino ishte Ambasadorja Amerikane që po takohej me të gjithë qeverrinë dhe pjesë e programit të saj ishte edhe një takim me ministrin e asaj kohe Elmaz Sherifi, ministrin e bandës së Tepelenës. Unë dëgjoja me shumë dashuri çdo fjalë të Ambasadores Lino.
Ajo jepte mesazhe për qytetarët në çdo fjalë. Ajo i shpjegoi Sherifit se populli është lideri i vërtetë, është punëdhënësi i vërtetë dhe është e vërteta. Kur Ambasadorja Lino u largua më pyeti se përse nuk merrja pjesë në bisedë. I thashë me Anglishten e çalë se nuk e njihja mirë gjuhën. Ajo më tha se kishte parë që unë e kuptoja Anglishten. Në fakt ishte dashuria për çdo gjë që dilte nga goja e një Ambasadore Amerikane më shumë se dija e gjuhës.
Unë u përfshiva në revolucion vetëm se po më ndalonin dashurinë që unë kisha për Amerikën dhe LIRINË. Unë edhe pse e dua kulturën dhe jetën në Itali, zgjodha LIRINË që nuk ka të krahasuar në USA. Ne nuk kemi frikë këtu. Ne flasim këtu. Unë vërtet revolucionin me vetveten e bëra kur zgjodha USA. Në 4 Shtator 2000 unë kompletova dëshirën për liri dhe e mbylla ëndërrën studentore. Unë në Amerikë u bëra vetë ëndërra, liria dhe jeta në prosperitet. Unë u bëra një njeri me të drejta që Shqiptarët nuk e kanë ende sot, pasi Shqiptarët nuk kanë vrarë frikën ende…
