Gazeta RD
Rexhep POLISI
Bedri Myftari është një nga ata shkrimtarë që ka lënë gjurmë në letërsinë shqipe. Që në moshë të re botoi dy libra me tregime, “Fluturzat e borës” dhe “Mbrëmjet e qytetit tim”, me të cilat ka marrë çmim të dytë dhe të tretë në konkurset kombëtare.
Në vitin 1966 u pranua anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë. Gjatë kësaj kohe Bedriu me një grup të rinjsh nisën të shkruajnë me dorë të lirë kundër realizmit socialist. Ky grup u zbulua nga organet e Sigurimit të Shtetit dhe u quajt “grupi i të rinjve kundër vijës së partisë në art dhe letërsi”. Bedriut iu hoq e drejta e botimit dhe u dënua për agjitacion e propagandë. Pas viteve ’90, ai mundi të rifillojë të botojë veprat e tij të spikatura.
Bedriu ishte njeri fisnik me shpirt të bukur, rebel dhe i dlirë, bujar dhe zemërbardhë! Të gjitha këto virtyte ishin harmonizuar te ai njeri sa shpesh mirësia e tij kthehej në dhembje për shokun, mikun dhe cilindo që ka ndenjur një hop me të në tavolinën ku rrufiste kafenë çdo mëngjes te lokali i Hotel “Tirana Internacional”.
Bedriun trupvogël, por me zemër të madhe, e shihje përherë të qeshur me sytë që i shkëlqenin gjithmonë, kurrë nuk e shihje vetëm në tavolinë. Në tavolinën e tij të veçantë, që i ishte mundësuar nga pronari i Hotel “Tirana Internacional”, Ram Geci, gjeje çdo ditë plot njerëz, të cilët e dëgjonin me vëmendje teksa ai rrëfente bukur, por edhe shkëmbente batuta me ta.
Kështu e gjeta edhe atë mëngjes, një ditë para se të jepte shpirt. Sa u futa në lokal, ma bëri me dorë që të shkoja tek ai. Në fakt, për tek ai isha nisur se kisha ditë pa e takuar, por ku ta dija unë se ky do të ishte takimi i fundit me mikun tim, njeriun e mirë Bedri Myftari?!
– “Kam shkruajtur disa poezi këto kohët e fundit, do t’i sjell që t’m’i botosh në gazetë”.
– Patjetër, i thashë, m’i sill nesër!
I ndritën edhe më shumë sytë nga gëzimi. Gjithmonë fytyra e tij merrte një shprehje tjetër kur i botoheshin krijimet e tij në gazeta. Kishte shumë dëshirë t’i publikonte krijimet e tij dhe në fakt, sa herë që botonte, poezitë dhe tregimet e tij ngjallnin interes te lexuesi.
Dolëm nga lokali dhe Bedriu më përcolli një copë rrugë deri afër redaksisë së gazetës ku punoja. A thua se po e ndjente që ky do të ishte takimi i fundit?!
U ndamë për t’u takuar të nesërmen, sepse do të më sillte poezitë e reja për t’ia botuar.
Ktheva edhe një herë kokën pas dhe pashë tek largohej nxitimthi ai njeri trupvogël e me flokë të bardhë dhe trupi i zvogëlohej edhe më shumë, teksa nxitonte në udhën pa kthim.
Të nesërmen shkova sërish në lokal ku ai pinte kafen e mëngjesit, por Bedriu nuk ishte aty si përherë. Aty mësova se miku im i mirë, Bedri Myftari kishte dhënë shpirt në spital ku ishte dërguar me urgjencë.
Nën kujdesin e pronarit Ram Geci, në tavolinën e tij ishte vendosur filxhani me kafenë, një tufë me lule shumëngjyrëshe, një monedhë për bakshish për kamarierin, një fletë e badhë dhe një stilolaps.
Kështu ishte përditë tavolina e tij, por e mbushur plot me njerëz. Sapo mbetej vetëm në tavolinë, Bedriu niste e shkruante, ndaj dhe fleta e bardhë dhe stilolapsi ishin aty në tavolinë, a thua se po prisnin të zotin që të viheshin në punë…
