Mandati i arrestit dhe pantallonat e lagura të Veliajt

Në qetësinë e rënduar të zyrës së tij, Erion Veliaj priste një përgjigje që asnjëherë nuk erdhi. Telefoni kishte heshtur, ashtu si premtimet që dikur flisnin për të, dhe iluzionet që mbështillnin çdo hap të tij. Të gjitha ishin bërë vegla të një lojë të harxhuar, ashtu si ai vetë.

Një burim i besueshëm, që u ndodh aty kur u komunikua masa e arrestit, rrëfen se, kur njoftimi arriti, kryebashkiaku nuk ndjeu asnjë lloj reflektimi moral mbi pasojat e veprave të tij. Në vend të kësaj, u ndjeu një trembje e papritur që pushtoi trupin e tij, duke u shndërrua në një njeri të panjohur për vetveten. Pantallonat që ndiheshin të lagura në momentin më të vështirë, nuk ishin rezultat i ndonjë pendimi të thellë për shkeljen e rregullave, por një dëshmi e frikës që kishte marrë nga i ftuari i papritur: Zbatimi i ligjit.

Nëse Veliaj kishte përjetuar arrestimin me kaq frikë sa për të humbur çdo ndjesi të kontrollit mbi veten, ky ishte një sinjal i qartë se ai e dinte se kishte kaluar kufirin, por ndoshta asnjëherë nuk kishte menduar se dita e llogarisë do të vinte një ditë.

Në filozofinë klasike, ky lloj pushteti i korruptuar shpesh lidhet me konceptin e “hubris” – arroganca e verbër që i çon njerëzit drejt humbjes së pashmangshme. Dhe si çdo individ që e tepron besimin në paprekshmërinë e vet, momenti i rënies është një shpërbërje e gjithçkaje që dikur kishte qenë tërësisht e dukshme: jo vetëm ndëshkimi ligjor, por edhe zhveshja e maskës që mbante mbi fytyrën e tij.

Kur ai u largua nga zyra me dosjen bosh në dorë, sipas udhëzimit të oficerëve të ligjit, fasada që dikur kishte qenë simbol i fuqisë dhe besueshmërisë ishte ende aty, por për pak. Sepse në atë moment, tashmë Erioni Veliaj nuk kishte më asnjë të ftuar në sallën e gënjeshtrave.

Tirana, një qytet që dikur duket se fshihte çdo të vërtetë, e pa gjithçka në paqartësinë e saj të njohur: loja kishte mbaruar.