Gazeta RD
Nga Nikola KEDHI
botuar në median amerikane Newsmax
Në një rajon të përcaktuar nga paqëndrueshmëria dhe armiqësitë historike, Shqipëria ka dëshmuar se është një nga aleatët më të fortë të Amerikës.
Që nga mbështetja e hershme për NATO-n deri te përputhja e palëkundur me Uashingtonin në Ballkan, Shqipëria ka qenë vazhdimisht në krah të komunitetit transatlantik.
Por besnikëria vetëm nuk siguron demokracinë. Një dekadë e sundimit socialist ka çuar në degradim institucional, emigrim masiv, autoritarizëm dhe zhgënjim publik në rritje.
Ka ardhur koha për një alternativë konservatore, e rrënjosur në ndryshim demokratik, institucione të forta dhe të qëndrueshme, tregje të lira dhe vlera të familjes.
Partia Demokratike e Shqipërisë (PD), kampionia tradicionale e lirisë antikomuniste dhe integrimit euro-atlantik, po përgatitet të vijë në pushtet. Platforma e saj, e prezantuar kohët e fundit në Tiranë, është një vizion revolucionar: liri ekonomike përmes reformave nga ana e ofertës, taksa të sheshta, politika pro-familje për të adresuar krizën demografike; investime në rendin dhe ligjin, mbrojtjen, pavarësinë energjetike dhe frenimin e presionit burokratik.
Është një platformë konservatore, një alternativë historike afatgjatë për ta bërë Shqipërinë një model të demokracisë dhe kapitalizmit.
Ky vizion nuk drejtohet nga ideologjia, por nga nevoja. Shqipëria po përjeton një krizë mbijetese kombëtare. Më shumë se 1.1 milionë njerëz kanë lënë vendin që nga viti 2013. Normat e lindjeve kanë rënë ndjeshëm. Papunësia e të rinjve dhe korrupsioni janë endemike.
Gjyqësori, i kapur nga rrjeti Soros nën petkun e “reformës”, sulmon në mënyrë selektive opozitën ndërsa mbron anëtarët e qeverisë. Institucionet që dikur konsideroheshin si spiranca të demokracisë janë zbrazur, të zëvendësuara nga një fasadë legalizmi.
Opozita konservatore ka qëndruar gjatë gjithë kësaj kohe. Sali Berisha, një burrë shteti konservator dhe ish-president dhe kryeministër i Shqipërisë, i cili e futi vendin në NATO dhe hoqi regjimet e vizave me BE-në, ka duruar persekutim politik të një lloji të paparë në një demokraci evropiane.
Ai u rikthye në politikën aktive për të shpëtuar partinë dhe vendin e tij, pas më shumë se tetë vitesh jashtë çdo pozicioni zyrtar. Në vitin 2021, Berishës iu ndalua hyrja në SHBA, një lëvizje tashmë gjerësisht e konsideruar si e motivuar politikisht dhe e lobuar nga Soros dhe kryeministri, dhe e diskredituar nga shumë konservatorë amerikanë.
I lavdëruar dikur nga SHBA për përpjekjet kundër korrupsionit, Berisha tani përfiton nga mbështetja në rritje mes konservatorëve amerikanë dhe evropianë, të cilët e shohin procesin e sanksioneve të epokës Biden si të abuzuar dhe e konsiderojnë Berishën burrin e shtetit që i nevojitet Shqipërisë për ta shpëtuar.
Më 8 maj, korrespondenti i Shtëpisë së Bardhë për Axios, Marc Caputo, publikoi një deklaratë të Departamentit të Shtetit mbi sanksionet ndaj Berishës, duke i bërë praktikisht ato të pavlefshme:
“Ne japim rregullisht përjashtime për të lehtësuar udhëtimet e individëve të caktuar në SHBA në përputhje me detyrimet ndërkombëtare dhe interesat tona kombëtare. Si të tillë, ne nuk do të lejojmë që interesat tona të politikës së jashtme ose marrëdhëniet me Shqipërinë të mbahen peng nga vendimet e politizuara të epokës Biden.”
Megjithatë, Berisha ka demonstruar lidershipin e një baze konservatore të rigjallëruar. Lëvizja e tij ka duruar represionin shtetëror, censurën mediatike dhe shpërfilljen ndërkombëtare.
Kjo këmbëngulje nuk është thjesht personale, është një shprehje e një force shoqërore, një kërkesë e popullit shqiptar për dinjitet, sovranitet dhe rikthim të rendit demokratik. Lëvizja konservatore që ai drejton ka kapërcyer pengesa të paimagjinueshme dhe ka arritur të bashkojë opozitën dhe të sensibilizojë komunitetin ndërkombëtar.
Tani, ata duken të gatshëm të udhëheqin Shqipërinë në atë që e quajnë një epokë të artë, e ndikuar fort nga revolucionet Reagan dhe Trump. Në fakt, z. Berisha ishte lideri i vetëm opozitar në Evropë që mbështeti Presidentin Trump dhe ka ngritur zërin kundër persekutimit politik të Trump, duke pasqyruar atë të Berishës.
Uashingtoni ka interes të nxisë këtë zgjim demokratik. Shqipëria është një nga bastionet e fundit thellësisht pro-amerikane në Evropën Juglindore. Ndikimi i saj rajonal, bazat ushtarake dhe portet janë asete strategjike në një kohë të rritjes së ndikimit rus dhe kinez në Ballkan.
Megjithatë, Shtetet e Bashkuara shpesh kanë ngatërruar besnikërinë ndaj individëve me besnikërinë ndaj parimeve demokratike.
Në situatën aktuale të Shqipërisë dhe sfidat gjeopolitike që përballet rajoni, nevojitet një burrë shteti me përvojë pro-perëndimore për të siguruar vazhdimësinë e integrimit euro-atlantik.
Berisha, shpesh i akuzuar se është tepër pro-amerikan, është një nga të paktët që lidh traditat e qendrës së djathtë evropiane me vlerat konservatore amerikane.
Një qeveri e re konservatore në Tiranë do të rifokusonte vendin në vlerat që fillimisht e tërhoqën Shqipërinë drejt Perëndimit: qeverisje e kufizuar, pronë private, familje të forta dhe tregje të lira — të gjitha në përputhje me axhendën e administratës së re Trump, e cila do të gjente te një qeveri Berisha një aleat të besueshëm në Kontinentin e Vjetër.
Platforma e PD sugjeron një reduktim drastik të kodit tatimor, lehtësimin e barrës për bizneset e vogla, nxitjen e investimeve të diasporës dhe çlirimin e krijimit të vendeve të punës, duke u fokusuar në prodhim, industri të lehta, inovacion dhe eksporte. Shteti do të tërhiqej nga sektorët ku shtrembëron konkurrencën dhe në vend të kësaj do të fokusohej në infrastrukturë, prodhim, energji, shëndetësi dhe arsim.
Familja do të vendosej në qendër të politikave: mbështetje financiare direkte për fëmijët, nxitje për strehim për çiftet e reja, mbrojtje e të drejtave të prindërve dhe një kulturë e jetës.
Siguria kombëtare është qendrore: mbrojtja kibernetike, kontrolli i kufirit dhe përputhje e plotë me interesat e NATO-s dhe SHBA-së.
Ballkani Perëndimor mbetet një rajon i cenueshëm, dhe stabiliteti nuk do të sigurohet nga retorika teknokratike dhe njerëzit e fortë. Në këto kohë të vështira, ndërsa arrijmë një rend botëror multipolar, Shqipëria duhet të ketë një demokraci të fuqishme, jo të menaxhuar.
Demokracia kërkon më shumë se zgjedhje, ajo ka nevojë për konkurrencë, institucione të forta dhe besim publik, asnjëra prej të cilave nuk ekziston kur liderët e opozitës burgosen, zgjedhjet ndoten nga krimi dhe liria e medias gërryhet.
Amerika nuk mund të injorojë atë që po ndodh në Shqipëri. Ashtu siç mbështeti lëvizjet demokratike të Evropës Lindore në vitet 1990, tani ajo duhet të mbështesë rizgjimin konservator që ofron një alternativë të qëndrueshme ndaj stagnimit dhe korrupsionit.
Një aleancë vlerash, jo e përshtatshmërisë, do t’i përshtatet më mirë interesave rajonale të Amerikës sesa çdo marrëveshje taktike me një qeveri të bindur.
Shqiptarët janë gati. Axhenda konservatore është gati. Dhe lëvizja pas saj, e kalitur në luftë dhe sakrificë, është gati të udhëheqë.
