Gazeta RD
Nga Elona CASLLI
Udhëtim drejt bregdetit. Copëza bisede me miq që vërtiteten rreth punës, ngjarjeve të ndryshme që janë vërtitur në jetën e gjithsecilit. Ndalojmë diku për të ngrënë diçka e për të pritur perëndimin e diellit. Ulemi. Një restorant prej druri buzë detit. Dielli është gati në të perënduar.
Një indian rreth të tridhjetave afrohet pranë tavolinës dhe na pyet në anglisht se çfarë duam të porosisim. Nuk e kisha provuar ndonjëherë ndjesinë që dikush të më shërbente në gjuhë të huaj në vendin tim. Ishte një ndjesi përcëlluese. Ishte një ndjesi që e shkrumbonte kujtimin e dikurshëm, ku një student shqiptar i afrohej tavolinë dhe të pyeste; ‘ Çfarë do të merrni?!”.
E teksa të shërbente t’i shkëmbeje me të një dialog krejt njerëzisht gjatë të cilit ai të rrëfente se studionte në x degë dhe se kishte lënë dy provime për vjeshtë atë vit akademik dhe ti i thoje formulën që dikur ta kanë thënë të tjerë ty: “Kush nuk ka provime për vjeshtë, nuk quhet student.”
Bëjmë porosinë në anglisht dhe ia përcjellim kamarierit nga India. Nga një vëzhgim i përgjithshëm kupton se pjesa dërrmuese e stafit nuk flet shqip e teksa ti do të porosisësh një shishe ujë e formulon një herë mendimin në shqip, pastaj e fshin mendimin dhe e riformulon në anglisht duke kërkuar një shishe ujë të dytë.
E teksa ngrihem për të fotografuar perëndimin e diellit mes stafit të huaj dalloj imazhin e një gruaje që nga tiparet fliste shqip e cila ishte pas banakut. E pyes se si kishte mundësi që i gjithë stafi ishte i huaj. Ajo m’u përgjigj me fjalêt qê nuk doja t’i dêgjoja: “Kanë ikur të gjithë të rinjtë në emigracion. Shumë pak kemi mbetur këtu.”
Post Scriptum- Gjendem përballë diellit në perëndim e më duket se vetëm dielli flet shqip. Mê duket se vetëm natyra nuk e ka tradhëtuar këtë vend, të vogël nga sipërfaqja, por të stërmadh nga dhimbja e shpopullimit të përditshëm.
