Djali i Azem Hajdarit, një rrëfim emocional për sakrificën, lirinë dhe fuqinë e rinisë

Në Qytetin Studenti, ku po kremtohet figura e liderit të Dhjetorit, Azem Hajdari, djali i tij mbajti një fjalim prekës, duke lidhur të shkuarën e sakrificës me të tashmen e lirisë, për studentët, pedagogët, punëtorët dhe të rinjtë që u vunë në krye të Lëvizjes për Ndryshim, Shpresë dhe Liri. Fjalimi, i cili u mbajt në prani të figurave qendrore të asaj kohe, përfshirë kreun e PD Sali Berisha, shërbeu jo vetëm si një moment përkujtimor, por si një thirrje e fuqishme për ndërgjegjësimin e rinisë shqiptare sot.

Azem Hajdari i Riu e nisi fjalën e tij duke kujtuar se liritë e thjeshta që gëzojmë sot, nga shkollimi, te muzika që dëgjojmë, mënyra se si vishemi, apo liria për të zgjedhur partnerin e jetës nuk janë të mirëqena.

Ato janë fryt i një gjakderdhjeje dhe sakrifice sublime të bërë nga një brez studentësh që guxuan të dilnin përpara tankeve të regjimit komunist.

Ai solli në vëmendje kontrastin e thellë mes asaj kohe të errët dhe mundësive të sotme, duke theksuar se mirënjohja ndaj heronjve të Lëvizjes Studentore është një detyrim moral për çdo shqiptar.

Një nga momentet më kulmore të fjalimit ishte zbulimi i dimensioneve të panjohura njerëzore të babait të tij. Përtej figurës së politikanit të zjarrtë që përballej me autoblindat, u shpalos portreti i një babai të ri, i cili në kulmin e rrezikut, la garant jetën e fëmijëve të tij për të fituar besimin e studentëve të frikësuar.

“Unë lë garant fëmijët e mi,” citoi ai fjalët e të atit. Ky akt nuk ishte thjesht trimëri, por një dëshmi e besimit absolut te kauza e lirisë dhe demokracisë.

Për më tepër, rrëfimi personal mbi vështirësitë akademike të Azem Hajdarit, i cili fuste këmbët në ‘ujë të ftohtë’ për të qëndruar zgjuar duke mësuar pas një dite të gjatë politike, tregon përkushtimin e jashtëzakonshëm për të balancuar detyrën publike me formimin intelektual.

Në mbyllje, mesazhi u drejtua drejtpërdrejt te brezi i ri. Azem Hajdari Jr. u ndal edhe tek apatia politike dhe cinizmin që shpesh karakterizon rininë e sotme.

Ai hodhi poshtë idenë se “një votë nuk bën ndryshim”, duke argumentuar se fuqia e diskutimit qytetar dhe angazhimit, qoftë edhe në grupe të vogla, është motori i vërtetë i ndryshimit shoqëror.

Duke evokuar filozofinë e babait të tij se “frika nuk ndalon vdekjen, por ndalon jetën dhe fitoren”, ai ftoi të rinjtë të marrin në dorë fatet e vendit, jo për interesa personale, por për të ardhmen e fëmijëve dhe nipërve të tyre, duke siguruar kështu vazhdimësinë e idealeve të Dhjetorit ’90.