Poezitë e mia janë frymëmarrje dhe unë marr frymë për të gjetur fjalët

Patrizia Cavalli rrëfen

“Nëse dëshiron tamam ta dish – thotë Patrizia Cavalli dhe kjo duket si një kërcënim – unë poezitë i kam shkruar gjithmonë: të parat i kam bërë për Kim Novak, në klasën e pestë, pasi kam parë “Picnic””. Kim Novak që zbret nga shkallët duke rrahur shuplakat sipas kohës së muzikës, bionde e re me fustan të kuq, William Holden që lë gruan tjetër për të kërcyer me të. “Jam dashuruar, kam shkuar në shtëpi dhe i kam thënë nënës: dua të njoh Kim Novak. Ajo më ka thënë: po si do t’ia bësh? dhe unë: ah po dhe atëhere nuk haj më. Dhe nuk kam ngrënë për një javë”. Qesh dhe thotë: nëna e shkretë, isha një fëmijë kaq e trishtuar. “Në një pikë të caktuar, pas pehrizit, kam shkruar dy poezi, që i kam gjetur në blloqe të vjetra shënimi. Njëra titullohet: Sikur të vdiste Kim Novak. Ku janë fustanet e mia të zeza? Ku është zija që duket nga jashtë? Nuk është? Hëm, nuk bën asgjë. Do të kem zi të parakohshme në zemrën time të thellë”.

Të flasësh me Patrizia Cavalli nënkupton të braktiesh pas mundësisë së tallesh për disa orë, thuajse të keqtrajtuara dhe më pas të qetësuara nga një sekret i zbuluar me zë shumë të ulët, dhe nënkupton ta dëgjosh të këndojë, ta shikosh të qetësohet dhe më pas të rikthehet shumë shpejt mbi tokë, një centimetër nga këtu. “Në realitet, unë nuk kam bërë gjë tjetër, gjatë gjithë jetës, përveçse të bëj një lloj rrëfimi fiziologjik: lind gjithçka nga diçka fizike pasi unë nuk kam shpirt”.

Je totalisht e pashpirt? “Po, unë kam vetëm ndjesitë dhe fjalët”.

Por kur ke reshtur së dashuruari Kim Novak i ke vazhduar poezitë? “Për një periudhë kam mendur se të shkruarit poezi do të donte të ndryshoje paksa fjalët, gjuhën, të shpikësh dhe të shkruash gjëra që nuk donin të thonin asgjë, absolutisht asgjë”.

Më reciton një poezi tjetër, të përbërë nga fjalë të gjymtuara dhe të mistershme dhe në gojën tuj gjithçka bëhet hipnotike, më duket se i kuptoj vargjet që në realitet nuk ekzistojnë dhe ju pyes se çfarë mendonin prindërit, nga fundi i viteve ’50 në Todi, të asaj vajze melankolike që shkruante poezi të pakuptueshme. “Qenë gjëra të mia, as i kuptonin, isha një vajzë e trishtuar dhe e çmendur: nuk ekziston një foto e imja si fëmijë ku qeshja. Rreth 14 vjeçëve kam rifilluar të shkruaj poezi shumë të karikuara, shumë ekspresioniste, thuajse të shëmtuara, të gjitha false dhe kam vazhduar gjithmonë, me idenë se ambicia ime e vërtetë do të kishte qenë të shkruaja prozën, por kam qenë gjithmonë tejet cingune, kam pasur gjithmonë nevojë për të një kënaqësi të menjëhershme. Pastaj kam njohur Elsa Morante dhe ka ndryshuar gjithçka”.

Elsa Morante ka qenë një mike e madhe e Patrizia Cavalli, një muzë, një modele, “ajo më ka nxjerrë jastë trishtimit tim dhe më ka bërë të jem poete”. “Ishte viti 1969, studioka Filozofi në Romë, e mbajtur nga prindërit e mi, kthehesha gjithmonë në Todi pas 15 ditësh, pasi i përfundoja paratë e rrogës shumë shpejt: shkoja gjithmonë me taksi, blija violeta të ngjyrosura. Isha shumë e trishtuar, nuk njihja askënd përveç atij grupi froçosh amerikane shumë të sofistikuar, pasi një miku im nga Todi ishte i fejuar me njërin prej tyre. Dilja me ta mbrëmjeve, gruaja e vetme nuk dija as anglisht, pyesja: ku janë lezbiket? E mundur që nuk ka asnjë grua? Dhe ata më thonin se isha shumë funny, se do të kisha pasur kaq sukses në New York, më gjenin qesharake, nuk e di pse. Unë isha e dëshpëruar”.

Unë kam frikë se Patrizia Cavalli mërzitet, kam frikë se mos thotë diçka që e bën të ndalet, kështu që unë hesht. “Një ditë donin të më takonin me Elsa Morante, por kam arritur me vonesë: e kam takuar tek porta teksa po largohej dhe me një pamje pak përçmuese më tha: telefonomë po deshe. Kështu kam bërë. Ajo më la takim për të darkuar bashkë dhe menjëherë jemi zënë: unë kisha sigurinë se i ngjaja, pasi kisha shkruar “Il mondo salvato dai ragazzini”, por ajo tashmë qëndronte nga ana tjetër, ndërsa unë isha konformistja ende e ngecur tek 68. Gjithësesi, jeta ime ka filluar nga aty. Nga ai moment ka ndryshuar gjithçka, nga kështu në kështu”.

Patrizia Cavalli bën gjestin me pëllëmbën e dorës, e ulur në një divan me riga të asaj shtëpie të vjetër shumë të bukur në Campo de’ Fiori, ku tashmë 40 vite më parë jetonte me qira si studente, në një dhomë afër me hyrjen. “Me Elsa shkonim të hanim bashkë për çdo ditë, ajo ishte 35 vjet më e madhe nga unë, por vihej gjithmonë si e barabartë. Kam njohur të gjithë miqtë e mi më të dashur falë saj, miqtë e jetës: Carlo Cecchi, Angela Ippolito, Giorgio Agamben, Ginevra Bompiani. Ruhesha shumë t’u thoja se shkruaja poezi, unë studioja Filozofi dhe më dukej e mjaftueshme, nuk mendoja se duhej ta justifikoja ekzistencën time me gjëra të tjera: e dija sesa ishte e vështirë ishte Elsa dhe sa do të ishte e gatshme ndaj përbuzjes dhe ostracizmit. Ajo nuk do të gënjente kurrë, sikur t’i kisha treguar poezitë e mia të shëmtuara do të thoshte: Nuk të vjen turp? Por sipas teje këto janë poezi? Dhe unë më shumë se çdo gjë mbështetesha tek miqësia jote”.

Shkonim shpesh në Piazza Navona dhe darkonim tek Campana, me miq ose të vetme. “Isha e shpërblyer nga ajo që kisha: për mua ajo që vlente ishte miqësia dhe qenë njerëzit, nuk e kisha zjarrin e artit që më digjte dhe as ambicien, por jo sepse isha e thjeshtë: isha mendjemadhe, por ishte një mendjemadhësi e vetes time, një krenari e qenies time”.

Nuk mund të zgjaste përgjithmonë. “Pas disa vitesh frekuentime thuajse të përditshme, duke shkruar në Piazza Navona, Elsa u ndal papritmas dhe me pamjen më kërcënuese se kurrë më shikon dhe më thotë: Po ti çfarë bën? Atëhere nuk e di sesi më erdhu ajo ide e pamatur dhe dinake që t’i thoja, duke e ditur se për të poezia ishte maksimumi: shkruaj poezi. Aty filloi makthi. Më shikoi dhe më tha: Ah po? Hëm, mi lexo, jo sepse më interesojnë nga një pikëpamje letrare, por vetë të shikon sesi je bërë”. “Kur Elsa më tha: Por ti çfarë bën?, për mua ka filluar ferri. I jam përgjigjur: shkruaj poezi dhe jam zhdukur”.

Patrizia Cavalli arrin të transformojë kujtimet në një teatër, shikon vetullën e Elsa Morante që ngrihet, terrorin në sytë e Patrizia 20 vjeçare. “Më i keqi i kërcënimeve: për mua ka qenë ferri. Kam filluar ta shmang. Nuk i shkoja më për darkë. Nuk gjendesha, sajoja njëmijë arësyetime, pastaj shkoja për darkë dhe ajo menjëherë: Por këto poezitë? Dhe unë: po i rikopjoj. Çdo herë: Po këtë poezitë? Dhe unë gjithmonë: po i rikopjoj. Dhe ajo: A i rikopjove dreqin! Por unë nuk po i rikopjoj, po i rishkruaj! Sepse nuk isha budallaqe dhe e kisha kuptuar se ajo që kisha shkruar ishte e tmerrshme, ishte sa më pak mund t’i pëlqente Elsa”.

Kështu keni shkruar poezi të reja vetëm për të? “E dija se ajo nuk mund të mashtrohej, kështu që kam bërë një ushtrim shpirtëror: kam njohur dhe kam arritur atë që duhej të ishte nga njëra anë e vërtetë dhe nga ana tjetër duhej të dakordësohesha me atë që Elsa do të njohte si autentike. Kështu që kam bërë një ushtrim midis gënjeshtrës dhe së vërtetës. Pas 6 muajsh rrëshqitjeje kam shkruar në restorant me njo dosje me 30 poezi, të gjitha të shkurtëra, pastaj jam kthyer në shtëpi dhe pas gjysmë ore kam marrë një telefonatë: “Patrizia, jam e lumtur: je një poete”. Kam provuar një lumturi të tillë, edhe pse nuk kishte rëndësi aspak se isha poete. Por isha çliruar, dhe kështu që isha mirpritur: për mua ai qe një lehtësim i tillë që më pas gjithçka tjetër, ajo që ka ndodhur më pas, më është dukur gjëja më e natyrshme e botës. Kishte rëndësi për mua të isha më së fundi e sigurtë: nuk mund të përzihesha më sepse isha poete. Më jepte pamje të tmerrshme”.

Ato poezi janë botuar në 1974 nga Einaudi, e para e shatë përmbledhjeve, dhe i kushtohen Elsa. “Kur më pas ky libërth me poezi ka dalë, mua nuk më interesonte shumë. Kam pasur gjithmonë një anë kalkuluese paksa cinike, nuk kam qenë kurrë asnjëhere e pafajshme. Nuk e vrisja mendjen për të tjerët, doja vetëm të isha e pranuar dhe dashuruar nga Elsa, që për mua ishte maksimumi që mund të ishte. Ajo e ka gjetur titullin, unë ndodhesha në New York, ajo më ka telefonuar dhe më ka thënë: jam këtu për të korrigjuar bocat e historisë, kam parë librin tënd dhe mendoj se duhet të titullohet: Poezitë e mia nuk do ta ndryshojnë botën, të pëlqen? Dhe i jam përgjigjur:shkon shumë mirë, por do t’i kisha thënë për çfarëdolloj titulli”.

I them Patrizia Cavalli se ai titull është i Elsa, në rregull, por është vargu i një poezie të Patrizia Cavalli.

Dikush më ka thënë
se sigurisht poezitë e mia
nuk do ta ndryshojnë botën.
Unë i përgjigjem se sigurisht që po
poezitë e mia
nuk do ta ndryshojnë botën.

“Patjetër, patjetër – thotë Patrizia Cavalli – ka qenë vetë Elsa që më ka thënë: shiko, mos beso se poezitë e tua do të ndryshojnë botën. Sepse ajo ishte kështu: nga njëra anë të ekzaltonte, nga ana tjetër të thoshte: mos u fry. Më kujtohet se një herë kam shkuar në restorant me një panama, besoja se kisha kushedi se çfarë në kokë, erdhi ajo dhe më thotë: ou, kjo kapele, në kohërat e mia i vishnin llogaritarët. Shumë vanitoze siç isha, kam filluar të bëj muza të mbinatyrshme. Rrinim me miq të tjerë, Carlo Cecchi, skenografin Sergio Tramonti dhe Elsa thotë: “Shikojeni këtë kretinen: sapo i kam thënë se ka lindur një poete dhe tani më bën lojëra për një kapele”. Por ajo në realitet për këtë ishte shumë e lumtur, për të që bën lojë për një kapele ka diçka më të mirë se njërit të njërës që i pëlqejnë poezitë, është vërtet një poete. Por problemi im është cingunllëku dhe mburravecëria: mund të them se kam punuar, por pa kuptuar kurrë, kam botuar pak, i kam sirtarët plot me fije jetime”.

Më duket se ky është një ves, një mënyrë për të denigruar dhe të mos merresh seriozisht, në një jetë të karakterizuar gjithmonë nga forca ekspresive, qoftë Patrizia Cavalli që këndon një këngë, lexon një poezi të saj, reciton përmendësh Ferrin e Dantes, përkthen Shakespeare për teatrin. “Kur lexoj shkrimtarë që gjithë ditët ulen në tavolinë për orë të tëra, diçka ndodh, pikërisht ua kam zili: unë kam qenë e aftë të qëndroj për muaj pa e shkruar asnjë fjalë të vetme apo pa e kuptuar se e kam bërë”.

As për një nevojë ekonomike?, i  them duke parë përreth, duke admiruar llampadarët që duken të kuqe, kuadrot dhe objektet e bukura. Patrizia Cavalli qesh: “Po pse, me poezitë fiton? Unë kam shitur një numër të konsiderueshëm librash, duke marrë në konsideratë që janë poezi, por jo aq sa të bëhesh pasanike. Sigurisht, do të ishte e bukur të ishe e pasur dhe tani më ka ardhur mania që të paguhem. Tani kam fituar Çmimin Feltrinelli dhe jam shumë e lumtur, ama unë kam fituar me poezitë, kam bërë gjithçka tjetër”.

Çfarë ke bërë? “Për një periudhë kam bërë tregëtaren e artit, sidomos në vitet ’80 ishte shumë e lehtë. Dikush kishte një kuadër apo një objekt për të shitur, unë shërbeja si ndërmjetës me blerësin dhe merrja përqindjen, në 2 minuta fitoja edhe shumë para. Kam bërë transaksione me një antikuar të madh nga Torino që në një herë të vetme ka shitur kuadro për 10 miliard lireta. Respektivisht parave, me paratë kam qenë me fat: fat i pastër pa lodhje. Pastaj më kanë ardhur skrupujt dhe nuk kam bërë më asnjë liretë. Duhet të kesh pafajësinë e bërjes së krimit për të fituar dhe për 5 vite jam mbajtur nga një fondacion amerikan i një mikeje time, shumë simpatike dhe shumë ekstravagante. Duhej të shkruaja disa rreshta të projektit dhe më vinin 40000, 50000, 30000 dollarë. Pastaj jam bërë lojtare pokeri dhe këtu ka filluar shkatërrimi. Poker i zbuluar. Fillimisht fitoja, isha me shumë fat, i masakroja të gjithë piktorët e San Lorenzo, qenë terrorizuar prej meje, pastaj jam shkatërruar – thotë Patrizia duke ulur zërin, por e ngrohur nga habia ime – dhe e kam lënë. Ja, ky është dimensioni im ekonomik, i gjithi i besuar fatit. Luaja deri në 7 të mëngjesit, pija miliarda cigare, kam shkatërruar shëndetin: në rast se mendoj për sëmundjen time tani, nuk ka qenë një shaka”.

Patrizia prek kokën, është pa paruke pasi bën nxehtë, ajri i kondicionuar mbahet i ulët pas ngjall bezdi, herëpashere Patrizia shuhet, pastaj rindizet, ankohet me këtë shtëpi me një banjë në majën e një shkalle, më pyet sesi mund të qëndroj e ulur në këtë divan që në realitet është një dyshek, “me një diskomoditet të mbinatyrshëm”, dhe më shpjegon se në kafe duhet të hedh mjaltin e hekilrizos. “Më kanë konstatuar kancer në 2015 – rrëfen ajo – por isha e sëmurë më parë dhe ajo që nuk më shkon tej është se ka një përgjegjës të gjendjes time: mjeku im, e urrej. Nuk e ka kuptuar kancerin dhe është radiolog. Unë duke qenë hipokondriake dhe tymosëse i bëja radiografitë çdo vit, nuk kam bërë gjë tjetër në jetën time veç bërjes së kontrolleve, e kuptoni befasinë? Nga sëmundja ime ka dëshmi qysh në 2011, por ai nuk i kishte parë analizat. Sikur kjo gjë të ishte parë kur duhej të ishte parë, sigurisht që nuk do të isha në këtë gjendje”.

Patrizia më thotë vazhdimisht: nuk e vëren që jam lakonike? Dhe ndoshta më tall. Thotë se kurat e kanë sulmuar kujtesën, i duket sikur ka kartone në kokë, “jam bërë edhe e rregullt, nuk është normale, apo jo? Kërkoj ta përdor këtë sëmundje në avantazhin tim, po rikopjoj gjithçka kam shkruar me dorl, edhe gjëra me parëndësi absolute, thuajse si një ushtrim makine të prishur. Matem me gjërat e mia qesharake, paplotësitë, me atë që jam, pasi ajo që kam shkruar është edhe ajo që jam”.

Ti ke frikë? “Kur mendoj shumë mirë, po, kam frikë, pastaj shtirem sikur nuk ka ndodhur asgjë, pasi e di se nuk ia vlen të gëzohesh të jetosh në terror”.

Ju them: jeni e famshme edhe për dashurinë për objektet. “Ah po, jam e famshme? Nuk e dija”, thotë me ligësi. “Unë jam një quality queen, unë i dua objektet, faktikisht mendoj se për vdekjen time thuajse thuajse më vjen keq më shumë për objektet sesa për njerëzit. Sytë e mi nuk do të vendosen më mbi atë kolltuk ku është ajo stofë që e shoh ah sa është e bukur. As më mungon arti, kuadrot, por pikërisht bukuria e objekteve, një vazo e shoh dhe them: si ia kam bërë të blej një gjë kaq të bukur. Opus incertum i kuzhinës, i përbërë nga copëra mermeri të lashtë dhe qeramikash i kam bërë unë, është kryevepra ime: takimi i synimit dhe i rastit është pikërisht një paradigmë e jetës time edhe poetike. Diçka që duhet të kapet me një tjetër, por pa prepotencë: duhet të dëgjosh, edhe në mënyrë pasive, forcën e objektit në vetëvete. Shpesh poezitë janë një formë opus incertum, një lloj dëgjimi i dobishëm, nuk është thjesht vullneti për t’i krijuar”.

Pra janë poezitë që të posedojnë? “Poezitë e mia janë të gjitha frymëmarrje afatgjata, frymëmarrje që mendojnë. Në një farë kuptimi po, jam e poseduar, ndërsa shkruaj ka një kohë ku nuk mendoj. Kur kisha aureolat, ato dhimbje koke të mëdha, thuajse prelude krizash epileptike, siç i përshkruan Dostoevskij, me një ndryshim të perceptimit të ndjenjave, bija në një lloj vizionariteti, duke qëndruar shumë keq prapa. Fillimisht një lumturi e papërmbajtshme, diçka që të ngre në këmbë, ku ndjen universin, kontinentet, fëmijërinë dhe papritmas BOM, sikur të vinte një goditje në kokë dhe kjo formë estatike transformohet në dhimbje, dhimbje, dhimbje. Ishte një përqëndrim që më lehtësonte, kam bërë 45000 elektrocefalograma, por ndoshta pa e ditur isha pak e çmendur. Nuk i kam më, aureolat. Do të ishte një e mirë apo një e keqe? Duke perifrazuar Sandro Penna: problemi i kokës merr të gjithë jetën time, do të jetë një e mirë apo një e keqe pyes veten në çdo dalje”.

Tani do të më bësh të besoj se ishe e çmendur dhe nuk je më? “Forse non lo ero, perché ho sempre ragionato. Nga ana tjetër baza fiziologjike e poezive të mia është themelore. Unë nuk jam frymëzuar kurrë nga një gjë abstrakte. Nuk më frymëzon një arësyetim, një mendim, por më frymëzon një formë perceptimi fizik e tingullit të fjalëve dhe e ndjesisë që i shoqëron këto fjalë, si mishërohen. Nuk lind kurrë një poezi nga një arësyetim, edhe pse poezitë e mia arësyetojnë shumë. Lindja vjen nga një stimul i fortë psikik, nervoz, thuajse material, dhe nga këtu lëviz gjuha dhe shkon fizikisht atje ku çohet. Ky është frymëzim. Jo të gjithë kanë të njëjtën burim, unë kam këtë dhe nuk është abstrakte: është fizike, janë njerëzit, dashuria, urrejtja, përçmimi, loja, shtëpia ime. Pastaj, falë gjuhës, frymëzimi merr një trup, një dëshmi”.

Gjuha jote është shumë e pastër, sikur të arrish t’i rijapësh një pafajësi dhe një qartësi fjalëve. “Për mua fjalët janë të gjitha të bukura, të gjitha. Nëse arrijnë të ekzistojnë dhe të vibrojnë, gjuha është një gjë e mrekullueshme, një mrekulli e njerëzores, është gjithçka shumë e bukur nëse arrihet të qëndrohet në pikën ku fjala disponohet në një trup të qartë, të nevojshëm dhe të çuditshëm. Nuk ka fjalë të shëmtuara dhe nuk ekzistojnë sinonime. Fjala është kjo. Është një ide qesharake se ekzistojnë sinonimet. Fjalët vetëm mund të ngjajnë pjesërisht. Çdo fjalë ka tiparet e saj, kur e ke thënë fjalën që është pikërisht ajo që ti di, e dëgjon”. Është e kundërta e letraritetit: është ndërtimi i natrshmërisë, por ndërtimi tek poezitë e Patrizia Cavalli nuk ndjehet kurrë: “Bën të duket sikur gjithçka duhet të jetë kështu dhe se për herë të parë që një ka hapur gojë i ka dalë kjo frymë. Nganjëherë është pikërisht kështu dhe është sikur një falje që pikërisht ti e dhuron. Herë të tjera jo, por është rezultati që ka rëndësi. Dëgjoje sa i bukur është ky distik:

Mendoj se ndoshta është forcë që të mendoj

Do të mund të harroj dashuria ime.

Dëgjo se çfarë mund të bëjë poezia: shkon drejt ajrit. Çfarë ka më të bukur se fjalët, se gjuha?”.

Është si një histori dashurie, është si loja e dashurisë. “Është pikërisht dashuria që më lëviz dhe ndoshta nuk është vërteta e nënkuptuar në një kuptim letrar, por ka gjithmonë një formë estatike adhurimi, përçmimi apo urrejtjeje. Dashuria shpirtërore nuk e di se çfarë është, më zgjat gjysmë dite. Ose jam affected, e impresionuar, ose nuk e di se çfarë është dashuria”.

Dhe impresionohesh lehtësisht? “Tani fatkeëqisht jo, por në të kaluarën isha shumë e impresinonueshme”, qesh Patrizia dhe rifillon:

Shumë e impresionuar unë rrëshqas
Sipër teje dhe shqetësohem
Krejtësisht e palëkundur të mbetesh,
shpenzoj çdo substancë materiale
sa të mos kem asgjë për t’u shqetësuar.

E pyes se cilat janë modelet e saj, kush janë poetët me të cilët konfrontohet. Bezdiset. “Unë nuk krahasohem me bashkëkohësit e mi sepse për më tepër më mërzisin, konfrontohem vetë me poetët shumë të mëdhenj, ose më mirë i lexoj. Me Umberto Saba, me Sandro Penna, me Giorgio Caproni. Tani po lexoj Mandelstamin, por është një ferr, nuk mund të lexoj në rusisht, nuk mund të shijoj rimat, po kështu edhe për Marina Cvetaevan: metrika është kaq e rëndësishme, poezia është tingullim.

Poezitë e mia të shkurtëra sikur të mos kishin atë tingull nuk do të ishin asgjë, por kur hap librat e poezive dhe sytë e mi rrëshqasin si në një pasqyrë dhe nuk ndalen mbi asnjë fjalë dhe largohen tej sepse është një fjalë insinjifikante apo duket se i shmangen çdo emocioni dhe nuk e di pse është aty, është sikur të rrëshqasësh në një pus të zi. Kur lexon poetët e vërtetë fjalët të vijnë sipër, ekzistojnë, hapen, nuk mbyllen. Më ndodh me Dante, me Cavalcanti, me Leopardi: i lexoj gjithmonë me ekstazë, i mësoj përmendësh sepse është e rëndësishme, është themelore, më shoqërojnë: eci nëpër rrugë dhe ata, në një moment të caktuar, më ndihmojnë”.

Fjalët rrjedhin, por edhe dashuria rrjedh, pasë frymëzon fjalët: “Për dashurinë kam pasur momente të tmerrshme: papritmas fillonte kjo vuajtje haluçinante, rrija me orë e fiksuar pas murit. Nuk më ndodh më, kjo gjë është ndërprerë, por unë jam bërë më pak inteligjente, më opake, tani kam ndjesinë se nuk jam asgjë, pasi nuk ndjej më atë që ndjeja. Nuk e di nëse këto janë kura, por deri kam ndjesinë se kam ndryshuar karakter”.

Ndoshta është vetë m se nuk je e dashuruar, por jepmë, tani, ende një poezi. Patrizia Cavalli buzëqesh, sistemon këmishën blu.

Si e vdekur, më pak se e vdekur,
Më shumë se e vdekur. E gjallë
Në dy hapa, e zhdukur
Për sytë e mi. Zoti i takimeve,
Kthemu mik.

(nga Il Foglio e 21 gushtit 2017)

Përgatiti

ARMIN TIRANA